اشعار

به پیر خرد پیشه یی دوش گرفتم            سـوالی در انـدیـشـه ی مـا نـشـیند

اگر پـاسخ پـرسش من نـگـو ئــی            دل بـی قــرار مـن از پـا نـشـیـنـد 

علی از چه رو خاکی آمد ولیکن            به چـرخ چـهــارم مسیـحـا نشیند؟

کجا حق تـعالی پـسـنـدد که مـولا            بـپـایـیـن و عـیـسی به بالا نشیند؟

کجا در خور اوست دنیا؟ که باید            فـراتـر زعـرش مُـعـلّـی نـشـیـنـد

بگفتا چه کم گردد از مرغ قـدسی            اگـر بـر سـر بــام دنـیـا نــشـیـنـد

به مهر فـلـک بین چسان پرتو او            بر وی خس و خار و خارا نشیند

ز قـدر عـلـی ذره ای کـم نگـردد            مـسـیـح ار که در آسـمانها نشیند

که جای گهر نیست جز قعر دریا            ولی مـوج بر روی دریـا نـشـیـند

شمع سان شعله ورم از دل پر آذر خویش            بعد از این دست من و دامن چشم تر خویش

دامنم پـر بود از اشـک بـگـو تا نـکـشـد            آسمان بر رخ من دامن پر اختر خویش

اشک را در صدف دیـده ازان پروردم             که نثار قـدم دوست کـنـم گـوهر خویش

فارغ از مهر و مه واختر چرخم که چو شمع             پرتو افشان شده ام از دل روشنگر خویش

عـنـدلیت چـمـن عشـقـم و در کنـج قفس            سرخود میکشم از درد به زیر پرخویش

بس که در خواب گل روی تو را میبینم            بوی گل میشنوم هر سحر از بستر خویش

یا علی گر که به کوی تو مرا راهی نیست           نـامـیـدم مکـن از خـاک در قنبر خویش

 چـون ز مدح تـو پیـاپـی زده ام دم شاید           که مرا جـام پـیاپی دهی از کوثر خویش

سوخت پروانه و گفت این سخن نغز به شمع          که به یک شعله توان سوخت ز پا تا سر خویش

تـافت آن جلوه که نـور ازلـش نامیدند           پـرتـو نــورِ حـقِ لـم یـزلـش نـامیـدنـد

از نـهـانخانه غـیبی به شبستان شهـود           پـرتـوی تـافـت که نـور ازلـش نامیدند

خـامـه صنع به سرلوحه دیوان وجود            مطلعی ساخت که بیت الغزلش نامیدند

دست نقّـاش ازل طُرفه جمالی آراست           که به تـأیـیـد خـرد بی مَثـلش نـامـیدند

بحرهستی چو جزاین گوهر یکدانه نداشت               زمـره اهـل نـظـر بی بـدلـش نـامیـدند

هرچه آموخت ز احمد همه را بست به کار               زین جهت بود که مـرد عملش نامیدند

با ولای عـلـی از باد حـوادث مهراس           کاین بـنـا بود اگـر بی خـلـلـش نامیدند

پِه دَرِ خلـق سـتـمدیـده، ابـوالایـتـامـش           در دل مـعـرکـه پیـک اجـلـش نامیـدند

همّت بت شکن او کمر شرک شکست           دشـمـن لات و عـدوی هُـبَـلـش نامیدند

کور چشمی که جدا دید علی را از حق           سـاکـنـان حـرمِ دل، حِـوَلـش نـامـیـدند

آن که از سیر کتُب درس ولایش نگرفت           اهل تحـقـیـق ز بَـلْـهُـم اَضـلـش نامیدند

طبع «پروانه» سحرگه به سر انگشت هنر          غزلی ساخت که ضرب المثلش نامیدند

پخش سبک

در آسـمـانـها محـفـل شـادی به پــا شد           که جـشـن میلاد جـواد بن الــرضا شد

آمد به دنیا ، محبوب دلـها           جان و جهان و،هستی بابا

این گل گل زیبای فردوس برین است           عـیـدی ما دست امـام هـشـتـمین است

بادا مبارک مقدم فرزند زهرا

**********************

بـاشـد قـسـم بر شـادی دلـهـای عـاشـق            او واسطه بر رحـمـت حـق بر خـلایق

خیرالعباد است،باب المراد است           ما سائلیم و، او هم جواد است

مــا ذرّه ای در آسـمـان کــاظـمـیـنـیــم           مــا ســائــلان آســتــان کــاظـمـیـنـیــم

بادا مبارک مقدم فرزند زهرا

******

بایـد گـرفـتــاران این عـالـم بـیـایــیـنـد           بـر درگـه ایـن خـانــواده رو نـمـایـنـد

درعرش لطف و،رحمت مقیمند            اینان جوادند ، اینان کریمند

خلق دو عالم رعیت و ایـنـان امـیرنـد           دستـانِ هر افـتـاده از پـا را بـگـیـرنـد

بادا مبارک مقدم فرزند زهرا

پخش سبک

ای گـل؛ گلشن ؛ حضرت زهرا جواد           سَرورِ، عـالمین؛ کـعـبـۀ دلـهـا جــواد

مهر تو،عشق تو، جلوه در آب وگل است           جشن میلاد تو، جشن پرواز دل است

سیدی؛ سیدی؛ سیـدی ابن الـرضا (3)

چون که تو آمدی ای عزیز مـرتضی           از شعف غنچه زد یاس لبخـند رضـا

بر امام رئوف جان و جانـان بوده ای            روی دستان او همچو قرآن بـوده ای

سیدی؛ سیدی؛ سیـدی ابن الـرضا (3)

قـدری از لطـف تو بی کـرانِ آسمان            در طـواف تـوانـد سـاکــنـان آسـمـان

ای کریم،ای جواد،ای همیشه چاره ساز           ما گـدایـیـم و تو حضرت بـنـده نـواز

سیدی؛ سیدی؛ سیـدی ابن الـرضا (3)

کن عنایت به ما یک برات کـاظمین            حقّ شش ماهۀ یوسف زهـرا حسیـن

آنکه رویش بُوَد نور مهر و ماه عشـق            آنکه در کربلا گشته پـیر راه عـشق

سیدی؛ سیدی؛ سیـدی ابن الـرضا (3)

پخش سبک

خـنـده بر روی لـب اهـلِ ولا مبــارکه           جشنِ میــلاد جـواد بنُ الـرضا مبارکه

این خجسته جـشنِ میلاد           تـهـنیت بـاد تـهـنیت بـاد

ای عزیز مرتضی مولا جواد بنُ الرّضا(3)

********************************

دیـدۀ عشّاق ِ آل مصطفی گـردیـده تـر           چونکه در ماهِ رجب ماهِ رضا شد جلوه گر

این خجسته جـشنِ میلاد           تـهـنیت بـاد تـهـنیت بـاد

ای عزیز مرتضی مولا جواد بنُ الرّضا(3)

********************************

ای محبین با نوای یا رضا و یا حسین           وعدۀ دلدـادگان هم کـربلا هم کاظمین

این خجسته جـشنِ میلاد           تـهـنیت بـاد تـهـنیت بـاد

ای عزیز مرتضی مولا جواد بنُ الرّضا(3)

********************************

هر چه گویم از مقامات و کراماتش کم است           تاری ازقُنداقه اش حبل المتین عالَم است

این خجسته جـشنِ میلاد           تـهـنیت بـاد تـهـنیت بـاد

ای عزیز مرتضی مولا جواد بنُ الرّضا(3)

********************************

سائل و محـتـاج لطف او همه دنیـا بُوَد           رزق کلّ معتکف ها دست این آقا بُـوَد

این خجسته جـشنِ میلاد           تـهـنیت بـاد تـهـنیت بـاد

ای عزیز مرتضی مولا جواد بنُ الرّضا(3)

بر آن شـدیم بـاز كه دلـبـر بــیاوریم            در آسـمـان، سـتـارۀ دیـگر بـیـاوریم

باید دوبـاره نخـل ولا را ثـمر دهـیم            یعـنی به باغ عـشق صنوبر بـیاوریم

خورشید روی دیگری از نسل یاس ها            مـهـتـابی از تـبـار پـیـمـبـر بـیـاوریم

ای جـبرئیل مـژده بده بر رضایمان            بـایـد بـرای پَــر زدنش پَـر بـیـاوریم

تا چـشم های ابـتـريان كـورتـر شـود            بـایـد دوبـاره سـوره كـوثـر بیـاوریم

این طفل باب رحمت وباب مراد ماست

از اهل بیت ماست همانا جواد ماست 

دســـتان ابـرها سـبـد گـاهـــواره اش             پَر می كشند حور و ملك با اشاره اش

دنیا ترانه خوان قـدومش غزل غزل             جنّت قصیده ای ست زیك استعاره اش

ازعرش تازمین همه صف بسته منتظر            دل بیـقرار مانده به شوق نظـاره اش

در لا به لای بـال سـپـید فـرشـتگـان             خورشید دیگری ست رخ ماهپاره اش

غرق ستاره می كند آغوش عشق را            وقـتی رسـیـده با قـدم پُـر سـتاره اش

با خنده اش گل از گل بابا شكفته است

بر روی دست مادرش آرام خفته است

وقتی كه آمدی تو، باران نزول كرد            از فرط شوق بر تنمان جان نزول كرد

جبریل بهـر تهـنیـت از نزد كردگار            همراه خیل حوری و قلمان نزول كرد

گـویـا دوبــاره مـثل تــمـام كـریـم ها            كاملـترین كرامت انـسان نزول كرد

در لـیـلـه های قـدر خـدا دفعــه نـهـم            قرآن دوباره بر روی قرآن نزول كرد

ای یوسف رضا كـه به بازار حُسن تو            نرخ فروش یوسف كنعان نزول كرد

ای آسـمـان جـود بـبـاران كـرامتـت

در خـرمـن وجـود ببـاران كـرامتت

تو كوثر آمدی و ز كـوثر چكـیده ای            در ظـلـمت هـمـیشـۀ دنـیا سـپـیده ای

تو اولین ولی خـدایی كه ایـن چـنین            در سن كـودكی به امـامت رسیده ای

مأمون و پور اكثم به نزد تو عاجزند            با تـیغ عـلـم گـردنشان را بُـریـده ای

تو آن نـسیـم سبـز در اوج طـراوتی            كه در كـویـر مـرده دل ها وزیـده ای

ما در مـسـیـر پـرتو بـاب المـرادیت            تو در جـوار جـد خـودت آرمـیده ای

مرده است هر كسی نرود زیر دین تو

جان های ما فـدای تـو و كاظمین تو

پروردگارمان كه تو را آفریده است            ما را اسـیر دست شـما آفـریده است

قبل ازازل كه وصلۀ جود شما شدیم            مـا را به خاطر تو گدا آفریده اسـت

یعنی به جز شما به كسی رو نمی زنیم            وقـتی جـواد ابن رضـا آفـریده است

یعنی تویی كه نقـطه عـطف كرامتـی            خالـق بـرای جـود خدا آفریـده است

بـا هـدیـه اش بـرای امـام رئـوفـمـان            بـابی برای حـاجـت مـا آفریده است

با نـام تو هـر آیـنـه دلــشاد مـی شود

هر كس دخیل بنجره فـولاد می شود

بــاده را تـا آخـرش ســر مـی کـشـم            آســمــانـی مـی شــوم پــر مـی کـشـم

همچو مِی می خـواستم یک دل شوم            بـا اجـازه، گـر شـود، دعــبـل شـوم

او پــدر را مـی سـتـایــد مـن پـســر            او زجان گفت است من هم از جگر

لـیـک شـعــر مــا کــجـا آقــا کــجـا            ذکـر افـلاک اسـت مـا اُحـصـی ثـنـا

مـا کـجـا و بــاده هـــای ســلـسـبـیـل            دسـت مـا کـوتـاه خـرمـا بــر نـخـیل

ســائــلـی بــودم کـه تــو ره دادی ام            مـن مـریــض عـشـق، مـادرزادی ام

لـکـنـتـم را رفــع کـن در ایـن رسـا            بـاز می گــویـم کـه لا اُحـصـی ثــنـا

ای تـو آقــا زادۀ خـورشـیـد طــوس            روح وجان حضرت شمس الشموس

گوشــه ای ز آب لـبت نـهــر رجـب            حـوض کـوثـر! سـیـد عـالـی نـسـب!

الـسـلام ای حـضـرت بـاب الـمـراد            بــاب حــاجــات  تـــمــام ایــن بــلاد

یـا رئـوف بـن رئــوف بـن رئــوف            یـا کـریـم و یا جــواد و یـا عـطـوف

ای بـه گـهـواره مــسـیـحـا را امــام            ای مـسـیـح بـن مـســیـحــا! الـســلام

بـی سبـب لـیـلا به تو مجـنـون نـشد            بـی سـبب روی تو گـنـدم گـون نـشـد

الـتـمـاس چــشـم چـشـــمـه ســارهـا            بــــرکـت و روزی گــنـــدم زارهــا

سـفـره های نـان به زیر دین توست            رنگ گندم ها از این رو عین توست

بـرکت از مـیــلاد تـو لـبــریـز شـد            عشق لایـزرع چه حـاصل خـیز شد

دل بـه یک لحـظه شـود تـسـلـیم تو            امر کن تا جـــان شـود تـقــدیــم تــو

پیـشـکـش بر غـمـزه، سـر آورده ام            زخــم مـی خـواهــم، جـگــر آورده اام

زخــم تـو کــار مــسـیـحـا مـی کـنـد            زخـــــم تـــــو دردم مـداوا مـی کـنـد

الـســـلام ای درد و درمــان رضــا            الــســـلام ای وصــلــۀ جــان رضـا

بوسـه بر کفـش تو زد یک پیر مرد            می گـرفـت از روی نـعـلـین تو گرد

گرد کفشت خاک یا اینکه زر است            سـرمـۀ چـشـم عــلـی جـعـفـر اسـت

دسـت خـط آمـد بـرای تو ز طـوس            نـامـه را بـر دیـده بـگـذار و بـبـوس

نـامه شرح غـصـۀ هـجـران توست            شـرح دلـتـنـگـی بـابـا جـان تـوسـت

مــیــوۀ قـلـب پــدر عــمـرت بـلـنـد            سـر سلامـت باشی از شـر و گـزنـد

شـد دلـم تنـگ و ز دوری تو چاک            یـا جــواد بـن عــلـی روحــی فـداک

کـاش بابـای تو در آن حـجـره بـود            زهـر بـود و جـسم تو زرد و کـبـود

یـک کـبـوتر پر شـکـسته در قـفـس            سـخـت تــا کــام تـو  مـی آمـد نــفـس

بین حجره بال و پر می خورد زخم            تـشـنه بودی و جگر می خورد زخـم

قـلـب بـابـای خـراسـانـی شـکـسـت            دیـده ات را دسـت زهـرا تا که بـست

آن شـب مـدیــنـه تـشـنـۀ آب بـقـا بـود           چـشم انـتـظـار ساغـر قـالـوا بـلی بود

آن شب شـقـایق قصد کوی یار می کرد           از خواب غـفلت لاله را بیدار می کرد

آن شب سحرشعر گل مهتاب می خواند           از جلـوۀ خـورشید عـالمتاب می خواند

آن شب فضا آکنده از شور و طرب بود           بین مـلائک صحبت از ماه رجب بود

آن شب عروس فاطمه ازدل دعا کرد           درمــان دردش را تــمـنا از خـدا کرد

آن شب رضا درخط تسلیم ورضا بود           در خـط تسلـیم خـدا، لطــف خـدا بود

آن شــب منادی دادِ عدل و داد می زد           بـیـن زمـین و آســمـان فـریـاد مـی زد

کـای اهل عـالم مقـصد و مقـصود آمد           در کان هستی هر چه بود از جود آمد

آئــیـنــۀ ایــــزد نــمــا آمــد بـه دنــیــا           یـعـنی جـواد بـن الـرضـا آمـد به دنـیا

از بـهــر دیــدارش ز جــنّـت آدم آمـد           نـوح نــبـی از بــهـر خـیـر مـقـدم آمد

آمــد به دنــیا اســـوۀ یـکـتـا پــرسـتـی           بعـد از رضـا آئـیـنه دار مـلک هـستی

او اخــتـر تـابـان چـرخ آبـنـوس است           مرآت حقّ و زادۀ شمس الشموس است

از جـانب او گـر حـدیـثـی قـال گـردد            یحیی بن اکـثـم در جوابش لال گـردد

حـاتم اگـر جـود و سـخـایش را بـبـیند           بـهـر گـدایـی بر سـر راهـش نـشـیـنـد

گـوی سـبق از روضۀ مـیـنـو بـگـیرد           گـر کشتی اش در ساحـلی پهـلو بگیرد

بـود و نـبـود عـالـم از بود جواد است           شعرمن «ژولیده» از جود جواد است

یکـبار دگـر غـنـچه دل وا شده امشب           بـاغ دل مـا بـاز مـصـفّـا شـده امـشب

گلزار پُر از نور ولا رشک بهشت است           چون آیـنـه ها غرق تماشـا شده امشب

در گـلـشـن نـورانـی و جـاویـد ولایت           یک غنچه گل یاس شکوفا شده امشب

در موسم بشکـفتن این گل به سماوات           جشن طرب و عـشق مهیا شده امشب

آمد خبر از عرش که میلاد جواد است           این زمـزمه در عـالم بالا شـده امشب

او آینۀ روشنی از صبر و ثبات است

در مقـدم او ذکر لب ما صلوات است

جـمعـند مـلائک همه در کـوی مدیـنه           گـشـتـنـد تـمـاشـاگـر مـیـنـوی مـدیـنـه

از فـیـض قــــدوم گل گـلـزار امـامت           پـیـچـیـــد در آفـاق هـیـاهـوی مـدیـنـه

هـمـراه نـسـیم سحری ای دل عـاشق!           آیـد بـه مـشـام دل مــا بـــوی مـدیـنـه

تا شاد شود شمس شمــوس از قـدم او           از عـرش نظـر کرد خـدا سوی مدینه

با عرش نـشینان خـدا زمزمه سر کن           گـر شد دل تـو بـاز پـرسـتـوی مـدینه

او آینۀ روشنی از صبر و ثبات است

در مقـدم او ذکر لب ما صلوات است

بر قـبـله گه عـشـق خـدا کـرد عـنایت           حق کوثر خود را به رضا کرد عنایت

این کوثر جوشان و صفا بخش امامت           بر گـلـشن اســلام صـفا کـرد عـنایت

این سـاقی تـوحـیـد ز صهـبای ولایت           بـر تـشـنـه لـبـان آب بـقـا کرد عنایت

در سن طفولیت خود با دم جان بخش           بر کـور به گهـواره شـفـا کرد عنایت

این چـشمۀ جـوشان کرامت گهر ناب            تنـها نه به شـاه و به گـدا کرد عنایت

او آینۀ روشنی از صبر و ثبات است

در مقـدم او ذکر لب ما صلوات است

او جلوه ای از آینۀ غیب و شهود است           او پرتوی از مهر دل آرای وجود است

هم سـاحـل امـید بـود ای دل مسکـین!           هم بحر عطا و کرم و گوهر جود است

نامش همـه جا مایۀ تسکین دل ماست           مهرش به خدا تا به خدا بال صعود است

کـارش همـه شب تا به سحرگاه تجلی           در گلشن سجاده قیام است و سجود است

در موکب این گل همۀ عرش "وفائی"           ذکر لب شان نغمه سرائی و سرود است

او آینۀ روشنی از صبر و ثبات است

در مقـدم او ذکر لب ما صلوات است

ای آمد و رفت دل ما سـمت تو رایـج           ما حاجت محـضیم و شما باب حوائج

مـا آمـده ایـم از کـرمـت بـال بگـیـریـم           این قـصـۀ دل را هـمه دنـبال بگیـریم

تا در طمع و بخل و حسد گیر نیفـتیـم           روزی بنما آن چه که گفـتیم و نگـفتیم

بخـشیدی و دسـتم تو بـهانه که نـدادی           هر کـار کـنی آخـرش آقـا تو جـوادی

حالا تو و این دست دل ما که درازاست            درب حرم ازلطف به روی همه بازاست

بـایـد ز در خـانـۀ تـو رزق بـگـیـریـم           خوشحال از آنـیم که ما قـشـر فـقـیریم

افتاده به پایت دل وبر فیض توبند است          هرگز نخـورد آب زمینی که بلند است

ای کاش که در ساحل تان موج بگیریم           یک جرعه بنوشیم و فقط اوج بگیریم

تا حـال و هـوای حـرمـت باز بـیـائـیم           با پـا که نـشـد، با پــر پـرواز بـیـائـیم

این شعرلبالب همه اش شرح فراق است            این ماه رجب یکسره صحبت ز عراق است

حالا که دو دستم به ضریحت نرسیده           میـلـم طـرف پــنـجـره فـولاد کـشـیـده

پابوس رضا زائرو پابوس توهم هست            در طوس رضا جلوۀ ملموس توهم هست

بـاید در آن خـانـه نفـس چـاق نـمـائـیم           در بـاب جـواد حـرم اطـراق نـمـائـیـم

یک شعبه درایران زده ای جود بگیریم           تا اذن دخـولـی، ز شـما زود بگـیـریم

ظـرفی بـدهی تا پـدرت پُر کنـد آن را           انـدیـشـۀ ما خـوب تـفـکّـر کـنـد آن را

ما نـذر شما روضـۀ مـاهـانـه گـرفـتیم           از لطـف و عـنایات شما خانه گرفـتیم

ای کاش به بالا بـرسم، کـج نروم من           حیف است تو آقای منی حج نروم من

شـاید بـشود گـفت که شـاهـانه گـدائـیم           بـیـمـه شـدۀ حـرز جـواد بن رضـائـیم

بـیـتی بـده از گریـه مـعـطّـر شـود آقا           این طـبـع بـرایـم نـکـنـد شـرّ شـود آقا

ای طـبع مرا سـمت مـدیـنـه بکـشـانید           ابـیات مـرا مـحـضر زهـرا بـرسـانـید

از کودکی ت گـریه کن فـاطـمه بـودی           در کوچه ای ازشهر که درزمزمه بودی

دستت به دل خاک چونان تیشه فرورفت           چشمان ملیح تو در اندیـشه فـرو رفت

وقتی پدرت آمد و این گونه تو را دید           از عـلّت اندیـشـۀ پُـر حُزن تو پـُرسید

گـفتید: مراعات زن و کوچه نـکردند!           با مـادر ما حضرت زهرا چه نکردند

ما اشک ز چشمان پُر از فیض تو داریم           ای کـاش که تا آخـر این عـمر بباریم

ای بـاب حـاجـت همه ای قـبـلـۀ مراد           نـور الـهُـدی، ولیِّ خـدا، سـیـد العِـبـاد

خـیـرالامـم، محـیـط کـرم، آسمان جود           ابن الـرضـا امام نهـم، حضرت جـواد

باب عـطا و مـظهـر جـود خـدا تـویی

مولا تـویی، امـام تویی، مـقـتـدا تویی

قـرآن بُوَد ز مدح و ثــنای تو شـمّه ای           جز مهرتوبه گردن ما نیست ضمّه ای

بحر سه گوهری گهر هشت بحر نور           کـل ائـمــه را تـــو جــــواد الائـمـه ای

روح رضا، روان رضا، در وجود توست

تا روز حشر جود اگر هست جود توست

دشمن خجل ز لطف و عطا و کرامتت           از کـودکـی بـه عـالـم خـلـقت امـامتت

از ماه عارضت شـده شـرمنـده آفتاب           دل بـرده از امـام رضـا ســرو قـامتت

آئــیـنــۀ جــلال و جــمــال مـحـمــدی

مـجــمـوعـۀ تـمـام کـمــال مـحــمــدی

نامت ز کـار خـلـق گـره باز می کـنـد           عـلمت به سـن کـودکی اعـجاز می کند

مأمون چو پی به قدروجلال تومی برد           روحش ز تن برون شده پرواز می کند

برگرد شمع روی تو پـروانه می شود

در حـیـرت کـمال تو دیـوانه مـی شود

علم تو را احاطه به ملک دوعالم است           ظرف وجود پیش عنایات تو کم است

با آن هـمـه جواب مسائـل که می دهی           لال از جـواب مسئله ات ابن اکثم است

در کـودکـی به سـیـنه عـلوم پیـمـبرت

زانـو زدند کـل فـقـیهـان به محضرت

وقتی که دست جود تو بخـشندگی کند           بـاید کـرم به خـاک درت بـنـدگی کـند

مظلوم چون تو کیست کزآغاز زندگی           بـا دخـت قـاتـل پــدرش زنـدگـی کـنـد

یک عـمـر بود تلـخ ترین زندگـانی ت

تا آنکه کُـشت یار به فـصل جـوانی ت

هر گه تو را به چهرۀ مأمون نظاره شد           بر غربت پـدر، جـگرت پاره پاره شد

روزی که عقد بست به تودخت خویش را           سر تا به پات شعلـه ز داغ دوباره شد

پیوسته حبس بود به دل سـوز و آه تو

 دردا که گشت خانـۀ تـو قـتـلـگـاه تو

پیوسته بود سوز درون، شمع محفلت           با تو چه می گـذشت خـدا دانـد و دلـت

دندان نهاده روی جگر ســال ها بسی           تا دخـت قـاتـل پـدرت گـشـت قـاتـلـت

هر تیر غم که داشت قضا بر دل تو دوخت

از بس که سوختی جگر زهر بر تو سوخت

یار تو مار گشت و به جانت امان نداد            یک لحظه روی خوش به تومولا نشان نداد

بعد از حسین هیچ امامی به وقت مرگ           مثـل تو ای ولـی خـدا تـشـنه جان نداد

از شعله های سوز درون سوخت حاصلت

 بگریست بر غـریـبی تو چشم قـاتلت

شادی كل عـباد اسـت عباد است عـباد           فتح ابـواب مراد است مراد است مراد

شادی و شورجهاد است جهاد است جهاد           عید میلاد جـواد است جواد است جواد

مظهرعفو رحیم است رحیم است رحیم

كه كریم ابن كریم است كریم است كریم

حبّــذا شـمس ولایـت قـمـرت بخـشیدند           بصـر نـوری و نـور بصرت بخـشیدند

قرص خورشید به وقت سحرت بخشیدند           خـود جـوادی و جـواد دگرت بخـشیدند

گشتـه از فیض گلت بیت ولایت گلشن

دیــده‌ات باد به دیـدار مــحــمـد روشن

این پسر مظـهر حسن احد دادگر است           این پسرخلق زمین را و زمان را پدر است

این پسر همچو پدر بضعۀ خیر البشر است           این پسرازهمه خوبان جهان خوب‌تراست

این  پسرهستِ رضا هستِ رضا هستِ رضاست

همچو قرآنِ محمد به سر دستِ رضاست

این جواد است كه جود آمده جود از كرمش           خواهد ار جود كند ظرف وجود است كمش

جود آرد همه شب سجده به خاك قدمش           ماه و خورشید بود گرم طواف حرمش

هر طرف روی كند باز مه محفل ماست

حرمش كعبه جانها به حجاز دل ماست

حامد خالق و دردانـۀ محمود است این           به جمال ازلی شاهد و مشهود است این

کنز مخفی ابد را در مقصود است این           گوهرهشت سپهر كرم و جود است این

صـاحـبان كرم و جـود جـوادش گـویند

كعـبـۀ اهـل دل و بـاب مـرادش گـویند

ای به هرلحظه دو صد جان وسرم قربانت           نیست چـیزیم کـه گویم، هـنرم قـربانت

جان چه قابل كه زجان خوب‌ترم قربانت           پــدرت گـفـت كه جـان پـدرم قـربـانـت

تو به تن روح وبه سر شور وبه دل آرامی

رضوی روی، علی خوی و محمد نامی

كل هستی چو كف دست به پیش نظرت           دو مطیعنـد و غلامنـد، قــضا و قدرت

هر كجا پای نهی علم بـود پشت سرت           پـور اكـثـم زده زانـوی تـلـمّـذ به برت

به خدایی كه تو را داده چنین جاه و مقام

تو ولـی نعـمـت مایـی و امـام ابن امام

پور هارون ستمگر چو مقام تو شناخت            رنگ از چهره،قراراز دل و هوش از سر باخت

آتشی بود كه در شعلۀ نـور تو گداخت           گوئیا قلب ورا نطق تـو از كار انداخت

خـبـری تـازه ز اســرار الـهـی گـفـتـی

از هـوا و مه و ابر و یم و ماهی گفتی

ای وجـود تو هـمه شـاهـد یـكـتـایی تو           قـلـم صنـع كـنـد فـخـر بـه زیـبـایـی تـو

مـاه حـیـرت زدۀ حُـسـن تـماشـایـی تو           زنده هر مرده دل از فـیض مسیحایی تو

رضوی ماه رضا جلوۀ تو در دل ماست

دست ما خالی و جود تو همه حاصل ماست

كیست تا چون تو به یك قطره دو دریا بدهد           به گـدا بـیـشـتر از ثـروت دنـیـا بــدهـد

با كلامش هـمـه را شهـد مـصـفا بـدهد           حـرز مـــادر را بـر قـاتـل بـابـا بـدهـد

ای هماره كرم و جود و عـطا زندۀ تو

جود كن جود كه جود است برازندۀ تو

مـن كیـم خـاك گـدایان سر كـوی تـوأم           خالی ام از همـه و پـر ز هیـاهوی توأم

تشنه‌ام تشـنه ولـی تشنه لب جوی توأم           میـثم بی سـر و پـایم كه ثـنـا گـوی توأم

گرچه قابل نبود دم زدنم وقف شماست

قلم و طبع و زبان و سخنم وقف شماست

با حـضورت سـتاره هـا گـفـتـند          نـور در خـانـۀ امـام رضـاست

کهکـشان هـا شـبـیـه تـسبـیـحـی          دسـتِ دُردانـۀ امـام رضــاست

**************

زیر پـایت هـمیـشه جـاری بود          مـوج در مـوج دشتـی از دریا

بـه خـدا بـا خـداتـر از مـوسـی          بی عـصا مـی گـذشـتی از دریـا

***************

بـا خـداونـــد هـــم کــلام شـدی          علت بُهــت خـاص وعام شدی

"کودکـی هـایـتـان بزرگی بود"          در همـان کــــودکی امام شدی

****************

رزق وروزی شعر دست شماست          تا نفـس هسـت زیـر دِیْن توأیم

تا جهان هست و تا نفس باقی است          ما فـقــط مـحـو کـاظمین توأیم

**************

من به لطف نگاهت ای بـاران          سـوی مـشـــهـد زیـــاد مـی آیـم

دست برروی سـینـه هربار از          سـمـت بــاب الـجـــواد مـی آیـم

بالاتر از این هاست لوایی که تو داری            خورشید دمیده ز عبایی که تو داری

از بنده نوازی و عطایی که تـو داری            آقای جهان است گدایی که تـو داری

ما خـاک بخـیـلـیم و شما ابـر سخـایـی

محـبـوب شده از کـرمت شغـل گـدایی

چون جامه که بر قـامت زیبــا بنـشیند            مـهـر تـو به دلـهـای مـصـفّـا بنـشیـند

هر کس به دلـش مـهـر تو آقـا بنـشـیند            مهـرش به دل حضرت زهـرا بنشیند

لطف خود زهراست که ما اهل یقـینیم

آن روز دعا کرده که امـروز چـنـینیم

تـو آیــنــه داری و کـلام تو گهـر بـار            در وصف تو ماندند چه گفتار و چه اشعار

حـقا که زلالی و نجـیـبی و نـسب دار            بـر شـیـر نـدارد اثـری زوزۀ کـفـتار

در عالم از این نکته هزاران اثر افتاد

با آل عـلـی هر که در افـتـاد ور افـتاد

بیـراهـه نـرفـتیـم اگر هـادی ما اوست            ذکــر ولی الله همان جلـوۀ یا هوست

چون شیشه عطری که به یک واسطه خوشبوست            در چنته ما نیست به جز مرحمت دوست

الـعــبـدُ و مـا فـی یــده کـان لـــمــولاه

از برکت خورشید کند جلوه گری ماه

تو هادی مایی و جهان بی تو سراب است            اوصاف تو در آیۀ تطهیر کتاب است

تو عشق مدامی ودمت مستی ناب است            جـای ولی الله کجا بزم شراب است؟

یک آیه بخوان آتش کـفـرش به یم افتد

یک شعر بگو کاخ و سرایش به هم افتد

گفتند شـراب و دلت ای ماه کجا رفت            از مجـلس بغداد سـوی شام بلا رفت

لب پاره شد و نـالۀ زینب به هوا رفت            خون از لب شه، روح زجان اُسرا رفت

شد مجـلس اغــیـار همان بـزم خـرابه

سـوزد دل ما از غـم کـلـثـوم و ربـابه

ای دُر نــورانــیِ ده بــحــر نـور          وی نـهـمـیـن حجتِ ربّ غـفــور

آیــنــۀ قــبـــلــۀ هــفـــتــم: جــواد          نـور دل حـجـت هـشــتـم: جــواد

کـنــیـۀ زیـبـای تـو ابـن الــرضـا          مـحــمــدی یـا عـلـی مـرتــضـی؟

کـعـبـۀ ارکان حـرم کـیسـت؟ تـو          قــبــلـۀ اربـاب کـرم کـیـسـت؟ تو

مـاه رخـت مـصـحـف آیـات حـق          واســطـــۀ کــل عــنــایــات حــق

دسـت تــو دسـت کــرم کــبــریــا          صـحـن و رواقــت حـرم کـبـریـا

ارض و سـمـاوات به تو مـتـکـی          بــودی امــام هــمــه از کــودکـی

عـلـم، بُــوَد نـقـش گــل روی تـو          جــود، گــدایـی بـه سـر کوی تـو

با سـخـن تـو شـده احـیـای عــلـم          هـر نـفـس تـوست مـسیحـای عـلم

طــور، تــجـلــی گـه انــــوار تـو          نــــور، مـتــاع ســر بــازار تـــو

روی خـــدا، روی دل آرای تـــو          چـشـم رضـا، محـو تـمـاشـای تو

تــو پـســر فــاطـمـه‌ای یـا جـواد!          قــبــلـۀ جـان هـمـه‌ای یـا جــواد!

زادۀ اکــثــم ز تــو خـجــلـت زده          ســیــنـۀ مـأمــون ز تـو آتـشـکـده

داده‌ای ای حـجـت پـــروردگـــار          پاسخ یـک مسـئله را سـی هـزار

مــخــزن عـلـم ازلـی ســیــنـه‌ات          عــالَــم اســـرار، در آئـــیــنــه‌ات

ظرف وجـود تو پُر از علم غـیب          نـور خــدایـی و مــبــرا ز عـیـب

طـلـعـت تــو آیــنــۀ روی حــــق          عـالم غـیـبـی ولی از سـوی حـق

عـالـم دانـش همه پـابـست توست          دایـره‌ای بـین کـف دسـت تـوست

خلق جهـان را به درت التجاست          شـأن شما «وَ مَن اَتا کُم نَجاست»

خـیـل مَلَک عاشق تهـلـیل توست          وحی خـدا زنـده به تـأویل توست

ای ملک و جـن و بـشـر زائـرت          وسـعـت مـلـک ازلـی، حــائــرت

مــظـهـر الـطـاف خــدای مـجـیـد          از کـرم و جــود تـو نـبـوَد بـعـیـد

تا چو مـنـی عـقــده ز دل وا کـنم          در حــرم قــدس تـو نـجــوا کـنـم

خـار اگـر خـار بـود با گـل است          زنـده به آب و نـفـس بـلـبـل است

"میثم" دلـخـسـته از آنِ شـمـاست          گرچه کم از برگ خزان شماست

بـاز شــبــیـه شـب بــارانـی ام          زادۀ دریــایـم و طــوفـانـی ام

مـثـل اویـس از قــرن آواره ام          در پـی یــاران خـراسـانـی ام

عاشـقی ام را همـه فهـمـیـده اند          مِـهـر شـده مُهر به پیـشانی ام

دست نسیم است سر گیسویش           دست خودم نیست پریشانی ام

ابروی او نـورٌ عَلی نـور شـد          عـاشق این طاق چراغـانی ام

داده جنون هستی من را به باد

روز نخستی که شـنیـدم جواد

می چکـد از کـنج لـبانم شراب          خـانه ات آبـاد خـرابم خـراب

سنگ تراشی دل سنگم گرفت          تیشه زد وساخت ازآن دُرناب

شانه زدویکسره دل ریخت ریخت          درخم آن گیسوی پرپیچ وتاب

به به اگـر دسـت تو افـتـد دلـم          فارقم از روز حساب و کتاب

جاذبـۀ مـحـض مـرا نـور کن          حضرت خورشید به جانم بتاب

جـذبـۀ پـیـغـــمبـر اُمّـی جـواد

ای به ابـی انت و اُمـی جـواد

نیست فـقـط روز مـبادا کـریم          هست همه روز و شبم با کریم

یاد گرفته است که بر هیچ کس          رو نـزند ایـن دلـم، الا کـریم

هر چه گـره بیـشتـرم می زنـد          می شود این فاصله ها تا کریم

خواهش ماجرعه ای از آب بود          داد ولـی پـهـنـۀ دریــا کـریـم

بس که درِ بسته زدم خـسـته ام          باز نـشد هـیـچ در امّـا کـریم

در نزده در به روی ام باز کرد

باز همین طایـفـه اعجـاز کرد

فیض مسیحایی ات عیسی بَرَد          دست به دامان تو موسی برد

از هـمـه دل می بـرد آقـای مـا          بیشتر از حضرت زهرا برد

روی پرش لطف کن و پا گذار          رتــبـۀ جـبـریـل به بـالا بـرد

بـال بـده تا حــرم کـاظمـین ...

با نفس وای حـسینم ... حسین

مثـل همـیـشـه دم ایـوان طـلا           نام تو شـد نـام تو سوگند مـا

نـام تو گـفـتم و بـاران گـرفت           خیس شد از گریۀ ما صحن ها

پنـجـره فـولاد گـره بـاز کـرد          از من افـتاده بـه لـطـف شـما

مثـل هـمیـشه دم بـاب الجـواد          حـاجـت مـا بود که آقـا رضا

جـان جـوادت ببـرم کـاظـمین          تا کـه بخـوانـیم به پـائـیـن پـا

..."آمـدم ای شـاه پـنـاهـم بـده

خـط امـانـی ز گــنـاهــم بـده "

وای اگر غصه ی مـادر نبود          حـال تو اینـقـدر مکـدر نبـود

مثل حسن شدجگرت ریزریز          حیف که بالین تو خواهر نبود

خوب شد ازحنجره ات خون نریخت          حـرمـله در لحظـۀ آخـر نبود

شکر خدا پیکرت عریان نشد

زیـر سـم اسـب پـریشان نـشد

هـر کـه ســر خــدمـت نـگــار نـدارد           هر چه که هـم بـاشـد اعـتـبـار نـدارد

بحـث ســر دیــدن کـریـمی یـار است           ورنـه گــدا بــودن افــتــخــار نــدارد

وقت کرم دست توبه دست گدا خورد            بـهـتـر از این لطـف؛ روزگـار ندارد

صبـح قــیـامـت اگـر تو دلـبـر مـایـی           هـیــچ کـسی بـا بـهـشـت کــار نـدارد

تـا که خـدا هـسـت شـاه و گـدا هـست

شاه اگر یار مـاست روزی مـا هست

لطف تو باشد اگر، حساب کدام است؟!           مهر تو باشد اگر، عذاب کدام است؟!

علت خلـقت تویـی در عشق و گر نه           جبر کدام است و انتخاب کدام است؟!

چـلـه ای بـاید گـرفـت تا که بـفـهـمـیـم           سرکه کدام است یا شراب کدام است؟!

روی تـو و روی او.. چـگونه بفهمیم           در وسـط ایـن دو، آفتاب کدام است؟!

هـیـچ کـسـی مـثـل تـو وجــود نـدارد

مـثـل تـو و سـفــرۀ تـو جــود نــدارد  

بـاز بـیــنــداز سـمـت مــا نـظـرت را           نــوکــر دربــار کــن غــلام درت را

بعد چهـل سال گریه کردن و هجران           این همه خوشحال کرده ای پدرت را!

بعد چـهـل سـال، عـاقـبت شده وقـتش           تا بـگـذارد بـه روی سـیـنه سـرت را

شهر پر است از حسود، حـرز بینداز           یا که عوض کـن مسیر رهگذرت را

در هـمـه مـولـودهـای قــوم پـیـمـبــر

هـیچ کـسی نیست از تو با بـرکـت تر

لـطـف تو را از ازل زیــاد نـوشـتـنـد           آیـنـــه ات را خـــدا نـــژاد نــوشــتـنـد

خـاک سـر راه تو بهـانـۀ خـلـق است           خـاک مـرا از هــمـین بـلاد نـوشـتـند

ایـل و تـبـار مــــرا مـریـد نــوشـتـنـد           ایـل و تـبـار تــو را مُــراد نـوشـتـنـد

هرچه خـدا جـود داشت داد به دستت           نـام تو را ایـن چـنین، جـواد نوشـتـند

یـا کـرم و یـا جـواد عـبـد تـو هـسـتـم

حـضرت باب الجـواد عـبـد تو هـستم

هفـت زمین در خور کبوتر تو نیست           غـیر بـلـندای عـرش بـسـتر تو نیست

وقـــت نــمــاز شــبــت تــجـــلــی الله           هیـچ کسی جز تـو در برابر تو نیست

خواست پدر بوســه اش برای تو باشد           خوب شد این که کسی برادر تونیست

گـرچــه عــلی اکـبـرِ امـامِ رضــایـی           زخـــم ولی بر ضریح پیکر تو نیست

این شـب جـمـعـه بـده جـواب همه را           آب مـگـر مـهـریـۀ مــادر تـو نـیـست

از چه علی اصغـر از فرات نـنوشـید

از چـه از آن مـایـۀ حـیـات نـنـوشـیـد

می نویـسـم سـر خط نام خـداوندِ رضا           شعـر امـروز بـپـرداز به لبخـند رضا

آنکه با آمدنش آمده محشر چه کسی ست؟           از تودرآل نبی با برِکت تر چه کسی ست؟

آنکـه از آمدنش عشق بیان خواهد شد           "عالم پیر دگر باره جوان خواهد شد"

آسمان!از سرخورشیدِ تو خواب افتاده؟           یا که از چهـرۀ این طـفـل نقاب افتاده

بی گمان حافظ چشمان تو ابروی تو بود            " دوش در خلقۀ ما قصۀ گیسوی توبود "

آسمان از نفسش یک شبه منظومه نوشت           روزی شعرمراحضرت معصومه نوشت

عدد سائل ایـن خانه زیاد است امروز           شعر وارد شده ازباب جواد است امروز

بازبا لطف رضا کار من آسان شده است           کاظمین دلم امروز خراسان شده است

دوسـت دارم که بگردم حـرم مولا را           بـوسه باران کنـم از یاد تو پائین پا را

بنـویـسیـد کـه تـقــویم بـهـاری بـشـود            روز او روز پـسر نـام گـذاری بشود

خـالـق از دفـتر تـوحـید جـناس آورده            جهل این قوم چرا چهره شناس آورده؟

شک ندارم که از این حـیلۀ ابـتر مانده            رو سپیدی ست که بر چهرۀ کوثر مانده

به رضا طعـنه زدن جای تأسف دارد            گرچه یعقوب شده، مژدۀ یوسف دارد

این جوان کیست که معنای قیامت شده است           سنـد محکـم اثـبـات امامـت شـده است

گندمی باشد اگر رخ نمکش بیشتراست        با پـیـمبر صفـت مشـترکـش بیـشتر است

این جوان کیست که سیمای پیـمبر دارد        بـنـویـسـیـد رضـا هـم عــلـی اکـبـر دارد

اهـلـبیــت آیـنـۀ بـی مــثــل قــرآن انـد        این جوان کیست که از خطبۀ او حیرانند؟

نسل در نسل، شما مایـۀ ایـمـان مـنـید        من نفس می کشم از اینکه شما جان منیـد

نزند دشمنت از روی حسادت نظرت        چند روزیست پریشان شدم آقا! پـسرت...

غصه ای نیست اگراین همه دشمن دارد        پسرت حـرز تو را تا که به گـردن دارد

پسرت مثل علی بوده، امیر است امیر        پسرت چـشمۀ جوشان غـدیر است غدیر

آخر شعر مـن از قلب هـدف می گذرد        کـاظـمین تو هـم از راه نـجـف می گـذرد

تا ز مـولا ننـویـسیم ادب کامل نـیست        چون که بی نام علی ماه رجب کامل نیست

یا علی یا اسـد الله عـنان دست تو است        جلوه کن باز یـدالله؛ جهان دست تو است

روشن تر از روز است خیلی بامرامند           وقـتی کـریـمـان با گـدایـان هم کـلامند

الحـق که آقـازاده هـا یک یک امـیـرنـد           الحق که نوکـرزاده ها یک یک غلامند

در فقرِ محضِ خود غنیِّ محض هستم           وقـتی گـدای ایــن درم، مـردم گـدامـند

عـیـن عـدم هـسـتـیم و با آنان وجـودیم           پـس مـا هـمـان هـائـیم که آن ها بـنامـند

سـنّ زیــاد و ســنّ کـم، فــرقـی نـدارد           ایـن خــانــواده از طـفـولـیـت امـامـنـد

چـیـزی نـدارم جـز «سلام الله علیهم»           فـرزنـدهـای فـاطـمـه بـا احـــتـرامـنــد

هر صبح خورشیدند ودرهرشـام ماهند

ایـن چهـارده تا روشنی صبح و شامند

و الله ایــن پــــروانـگـی مــا مـی ارزد           هـر چند خـاکـسـتـر شـدیم اما می ارزد

یک جان نـاقـابـل بـه پایت ذبـح کردیم           حـالا کـه شد مـال تو از حالا می ارزد

این گـریـه ها را آیـهٔ تـطـهـیـر گـفـتـنـد           یک قـطـرهٔ آن بیـش از دریـا می ارزد

بـا کـاظـمـیـن تو بـهـشـتی دارم اینـجـا           پـس زنـدگی در عـالـمِ دنــیـا مـی ارزد

پس ارزش گهواره ات کعبه است حتماً           وقتی عصای حضرت موسی می ارزد!

دستی بکـش بـیـنا کنی این چـشـم ها را           بـا معـجـزات تـو چه نـابـیـنا می ارزد!

کافی ست ما را این که بابای تو خـندید           لـبـخـنـد بـابـای تـو یک دنـیـا می ارزد

سـر می نهـم بر پـای تو قـیـمت بگـیرم           هـر جا نمی ارزد سرم این جا می ارزد

آن که کمـش را نیـمه شب آورد دادت           دارد زیـادش مـی کــنـد لـطـف زیـادت

آقا منم...آن رختْ پـاره...پا بـرهـنه...           آن شب؛ شب جمعه مرا که هست یادت!

تـو کـیـسـتـی؟ تو از کـریــمـان بــلادم           مـن کـیـسـتـم؟ مـن از گـدایـان بــلادت

آن کـه مــرا حـالا مُــریـد تـو نـوشـتـه           حـتماً تو را هم می نویسد «یا مراد»ت

توجان مایی،پس بگیر این حق خود را           نفرین بر آن که جان گرفتی جان ندادت

توهرکجا پا می نهی؛ هرصبح خورشید           عــرض ارادت مـی کـنـد بر بـامـدادت

بـابـای تـو با دیـدن تو گـریـه مـی کـرد           بـا گـریـه لطـف دیگری دارد عـبـادت

آبـاء و اجـدادت همه یک یک جـوادند           پس می نـویـسـیم ت جـواد بن الجـوادت

این چهـارده آئـینه از بس کـه شبـیه اند

در شأن و خُلق و خو، نمی دانی کدامند

بر روی پایت می گآذارد شیعـه سر هم           جـبـریل حـتی می گـذارد بـال و پـر هم

به خـاک پایت احـتـیاجی نیـست اصلاً           وقتی دوا می سازم از این خاک در هم

تو کعبه ای! آن کعبه ای که در طـوافت           بـال و پـر مـا سـوخـته حـتی جگـر هم

بـا آبــروی تــو تـهــجّـد آبــرو یــافـت           فـیض از مناجات تو می گیرد سحر هم

با این جـمـالـی که تـو را دادنـد، بـایـد           بـیـن خــریــداران تــو بـاشـد پــدر هـم

نـام مـرا هـم بـین این عـشـاق بنـویـس           بگذار تا جا خوش کند این یک نفر هم

ای جان به قـربان تو و دورِ شـلـوغت           یـوسـف شـدن بـازار دارد، دردسر هم

در کـوچـه جـانِ ما نـقـابت را بـیانـداز           اینگونه چشمت می زنند این ها نظر هم

هـستـند یک یک شیـرها دنـبـال دامـت           چــشـمان آهــوی خـراســانِ پــدر هــم

فهم من از لطف جـوادی تو این است:           که آن چـه را گـفتـیم دادی، بیـشـتـر هم

مـا را ببـر تا کـاظـمـین این بـار با هم           مـا را بــخر در کاظمین این بار درهم

جز عجـز، سائل چـاره ای دیگر ندارد

وقـتــی کـریــمـیِ‌ خـــدا آخـــر نــدارد

مـا را بـرای در زدن معـطـل نکـردند           اصـلاً ‌بـیـوت ایـن کـریـمـان در ندارد

این خـانـواده کودکش ذاتاً بزرگ است           نـام عــلـی کـه اصـغـر و اکـبـر نـدارد

طفـل رباب ست و ولیکن عـادتش بود           از شــانـهٔ عـمــه سـرش را بـر نـدارد

بین مقـامات ربـاب این شأن کافـی ست           که هیچ کس جز او عـلی اصغر ندارد

وقتی که آمد لشگر کـوفه به هم ریخت           مـیـدان عـلـمـداری از یـن بهـتـر ندارد

وقتی که آمد لشگر از دور پدر رفت            آخـر گـمـان کـردنـد که لـشـگـر نـدارد